dag 7 26-01-2018

27 januari 2018 - Murmansk, Rusland

Vanmorgen na het opstaan maar weer een heerlijke pot koffie gezet voor onderweg. Dan langzaam aan op pad voor de reis naar de Russische grens. Rond 11 uur komen we aan de de Finse grens. We parkeren met twee eenden aan de zijkant om hier op de overige reizigers te wachten. Een Finse Douanier komt naar ons toe en we vertellen onze plannen. Zij verteld ons dat het beter is om in kleine groepjes bij de Russische grens aan te komen. Dit zou volgens haar veel sneller gaan. Dus passeren wij de Finse grens alvast. Via onze app geven we de veranderde plannen door en hopen dat dit bij iedereen ontvangen word.

We rijden nu in niemandsland. hier mogen geen foto's meer gemaakt worden. Overal staan camera's langs de weg En daar is de grens. we parkeren onze auto's en lopen de grenspost binnen. En ja hoor ook hier staats de verwarming op standje kernsplitsing. Je moet dus weten dat het buiten -20 graden is. In de eend 25 graden tijdens het rijden. We zitten dus met thermo ondergoed, skibroek en warme jas in de auto.En nu dus ook met al deze kleding in de grenspost.

Driver first! Gertjan overhandigd zijn papieren aan twee russen in een hokje van 2 bij 2. De aroma van zweet komt ons tegemoet door het kleine schuifraampje. Alles word in een computer ingevoerd en Gertjan mag verder lopen naar de volgende ruimte. Ik overhandig mijn paspoort met visum en ook mijn gegevens worden genoteerd. We moeten een klein papiertje invullen waar nogmaals al onze gegevens op staan. Dit papiertje is in tweevoud. Een van deze papiertjes blijft bij de grens en de andere moet je goed bewaren voor wanneer je Rusland weer verlaat. Ook ik mag verder lopen. Ik word gewezen op een bank waar ik mag plaats nemen. Gertjan is op dit moment zijn auto tijdelijk aan het invoeren, dit moet namelijk zodat ze er zeker van zijn dat je e auto niet achterlaat in Rusland.

Ik zit langzaam aan te smelten op het bankje. Het is een ijzeren bank met daarachter een verwarming. Ik denk dat het ijzer van de bank 40 graden Celsius is. Ik vraag aan een douanier welke wel een aardige blik heeft of ik buiten mag wachten. Streng schut hij "nee: met zn hoofd. Ik zie buiten een douanier met een zwarte cockerspaniël rond de auto's lopen. Ik zie dat dit een hele jonge hond is die het duidelijk nog moet leren. Ik denk gelijk aan Kleine Jack welke een dagje mee naar mijn werk is geweest. De man loopt met de hond een gebouw in en komt met een groten blonde Labrador naar buiten. Dit lijkt er meer op. Dit is een speurhond. De hond loopt enkele malen rond de auto. Eindelijk is Gertjan klaar met alle papieren en mag hij naar de auto.  Twee douaniers lopen met Gertjan mee naar de auto en doen de deuren en achterklep open. Een sporttas word eruit gehaald. Ik hoop stiekem dat de  douanier deze tas openmaakt en er in gaat kijken en voelen. Dit is namelijk de tas waar mijn vuile ondergoed en sokken in zitten. Maar helaas de tas blijft dicht. De andere man kijkt voorin de auto. Hij schuift was spullen opzij in het dashboard. Ik denk gelijk aan het bakkie wat de ene keer wel en de andere keer niet werkt omdat wij dan aan de stekkertjes zitten. Zou hij straks nog werken?

We mogen verder. Langzaam aan komen er steeds meer eenden bij de grens aan. Wij zijn in anderhalf uur de grens over. Dit viel echt mee. Tanguy en Liane zijn inmiddels ook klaar. We rijden met twee eenden door naar het volgende hek. Nogmaals moeten we hier onze paspoorten laten zien en het hek gaat voor ons open. Een kilometer of 4 verdere gereden stoppen we bij een benzine station. 62 cent voor een liter benzine! Binnen gekomen in het benzine station staan er twee opgewonden dames te huppen en te klappen. Ze vragen of ze foto's mogen maken van onze auto's Die dames werden echt helemaal gek! We vertelde dat er nog 12 van deze auto's bij haar langs zouden komen. Ik heb een heerlijk broodje wordt besteld en daar kwamen John en Remco aangereden. Een van de dames  stond weer te klappen van vreugde en rende met haar Ipad naar buiten om foto's te maken.

we zijn verder gereden. Onze Russische dame, Larissa, welke werkzaam is voor de stedenband staat namelijk in Moermansk op ons te wachten met een cameraploeg straks om opnames te maken. De weg in Rusland is erg besneeuwd en er is al een hele tijd geen sneeuwschuiver langsgekomen. Soms is het lastig om een spoortje te vinden waarin je makkelijk kan glijden. Het lijkt alsof er met rupsbanden gereden is wat de weg erg slecht maakt. Maar het is prachtig hier! We horen dat Dyaneteam nog bij de Russische grens staat. Zij hebben een Zweedse Dyane maar hebben de auto papieren niet bij zich. In zweden schijnt het dat je deze papieren niet bij je hoeft te hebben. Blijkbaar heeft iemand uit Zweden vandaag de gegevens doorgestuurd naar Rusland waarna ze toch de grens over mochten met hun Dyane.

Larissa vroeg Gertjan hoelaat wij in moermansk konden zijn. Gertjan vertelde dat wij  nog 80 km moesten rijden. Ongeveer 45 minuten later vroeg zij nogmaals waar wij bleven. Gertjan heeft haar een bericht gestuurd dat wij niet zo hard konden rijden met onze auto's en dat ze nog een half uur geduld moest hebben. Als zij onze auto's voor zich zou zien zou zij het vast wel begrijpen. Larissa mailde dat ze in een Blauwe Dodge langs de kant van de weg tussen twee bruggen op ons stond te wachten. Daar aangekomen zagen wij de Dodge staan. Een camera man en presentatrice en Larissa stapte uit en begonnen te filmen. De ducks of Hazzard en 2CV4U kwamen ook aan. De innige omhelzingen werden gefilmd. Ja ik was blij dat ook deze mannen Moermansk gehaald hadden. Larissa vroeg ons om de brug over te rijden en dan zoveel mogelijk rechts te houden. Zij zou ons dan links passeren om te filmen. Zo gezegd zo gedaan. Alleen de medeweggebruikers vonden dit niet zon goed idee. Al toeterend reden ze achter Larissa welke ze maar even liet passeren. Op het moment dat de auto voor Larissa reed ging hij boven op zijn rem staan. Even laten merken dat hij het er niet mee eens was. Larissa reed ons voor naar ons Hotel. Wat een stad ze dat Moermansk. We zaten midden in de spits en dat werd dus file rijden. We hadden weel bekijks. Mensen stopten hun auto's aan de kant van de weg om foto's van onze 2cvs te maken. Bij het Hotel aangekomen stond er nog meer pers op ons te wachten. Wat een gekkenhuis. Interview hier, interview daar, foto hier foto daar. We hebben de auto's uitgepakt en onze spullen naar de hotelkamer van het Park Inn hotel gebracht en me maar even omgekleed. Skibroek uit spijkerbroek aan. In de bar hebben we even een biertje gedronken in afwachting op het nieuws van TV 21. we zouden in het half 8 journaal komen. We hebben echt gelachen. we kregen de afstandbediening van de barman om het geluid harder te kunnen zetten. We waren nieuws hier!  In het restaurant stond een echte Russische maaltijd voor ons klaar. Maar eerst Wodka. Nou zo lekker had ik die nog niet gedronken. een Aanrader. Parlement Wodka, heerlijk zacht. Het eten was heerlijk. Na het eten ging een hele groep de stad in om wat te drinken. Ik was best wel moe en besloot om samen met Liane de bar van het hotel in te gaan. Er kwam gelijk een dronken man bij ons zitten. Hij vertelde dat hij jaren geleden een vriendin uit Utrecht had gehad. Hij vertelde ook dat die vrouwen daar, aan een andere tafel twee hoertjes waren. 8000 roebel voor 55 minuten. Nou die informatie had ik niet willen missen natuurlijk.  Weer een dag voorbij en lekker mn bedje ingekropen. Ik lag zo vast te slapen dat ik Gertjan niet thuis heb horen komen. 

Foto’s

1 Reactie

  1. Rob:
    6 februari 2018
    Leuk verhaal Margreet. Zo horen we ook het verhaal van de ontvangst gekte. Wij waren helaas te laat.